Ankor Wauw! (Cambodja)

9 december 2009 - Ende, Indonesië

Hallo allemaal,

Op het vliegveld van Siem Reap werden we opgewacht door Johannes en Tim die eerder op de dag waren aangekomen en al een hotel met zwembad hadden geregeld. We hebben een super tijd met ze gehad. Die twee geflipte ADHD-ers weten overal leven in de brouwerij te krijgen en het was heerlijk om weer eens slap geouwehoer in het Nederlands te horen. En ik kon weer even lekker bijpraten over het voetbal met Tim.  

Er moest natuurlijk eerst bijgepraat worden. Daarom zijn we ‘s avonds naar de westerse barstreet van het toeristische Siem Reap gegaan. Daar hebben we gegeten en onder het genot van een biertje onze voeten laten schoon eten door vissen. Daarna uiteraard nog even de kroeg ingeweest. We hadden gelukkig al besloten dat we de volgende dag zouden gebruiken om onze trip een beetje te plannen en dat kon het beste vanaf een uur of 12, aan de rand van het zwembad uiteraard.

 

De volgende drie dagen hebben we besteed aan het bezoeken van Ankor Wat. Dit wereldwonder is zo groot dat je gewoon meerdere dagen nodig hebt om er een goed beeld van te kunnen krijgen. Een van de leuke dingen aan een bezoek aan Ankor is dat je bijna overal in en op kunt staan. Er zijn geen hekken zoals in Nederland. Je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Dit maakt het een stuk avontuurlijker.

De eerste dag hebben we ons door de vrolijke  tuktuk-driver Teo naar de meer afgelegen delen van het complex laten brengen. In principe was dit heel erg relaxed. Alleen moesten we de eerste dag erg wennen aan alle verkopers die je bij elke stopplaats bespringen en je volhardend blijven volgen. In veel gevallen zijn het kinderen die ansichtkaarten of speeltjes verkopen. Ondanks dat ze aan het werk zijn en geld moeten verdienen, blijven het kinderen en konden we lekker gek met ze doen en ze aan het lachen maken. De kinderen zijn over het algemeen goede verkopers die hun schattigheid goed weten uit te buiten. Hun Engels is van een behoorlijk niveau en ze zijn behoorlijk ad rem. Zo weten ze van elk land wel een aantal feitjes. Een gesprek begint dan vaak als volgt.

Kind: ‘Where you come from?’

Wij: ‘ Holland” Kind: “ Ah Holland, capitol Amsterdam, very small, 16 million people, no mountains, flower country.

Wij hebben het getest en het was verbazingwekkend hoeveel die kinderen wisten over verschillende landen. Alleen over Mars wisten ze niks te vertellen. Heel vreemd. Daarnaast hadden ze ook nog andere verkooptrucs. Tim is op een briljante manier bedonderd door een meisje van 8 met boter-kaas-en-eieren, waardoor hij wel kaarten van haar moest kopen.

 

De tweede dag zijn we zelf op de fiets gestapt en hebben we de tempels bezocht die dichter bij elkaar lagen, maar die wat van de weg aflagen. Het voordeel hiervan was dat er  veel minder andere toeristen waren en wij dus in alle rust (voor zover je daar van kunt spreken met die twee ADHD-ers) de tempels bezoeken. Dit was wel de leukste dag omdat we bij delen van de tempel zijn geweest die voor een deel weer worden opgeslokt door de jungle. Hier hadden we het echte ‘tomb-raider’ gevoel.

De derde dag hebben we Ankor Wat zelf bezocht. Dit tempelcomplex is zo groot dat je er makkelijk de hele dag kunt besteden. Maar eerlijk gezegd waren we na 2,5 dag behoorlijk tempelmoe. We hebben er dus maar een paar uur rondgelopen en hebben een deel van de tijd alleen maar melige foto’s genomen. Om een uur of drie zijn we afgehaakt en het zwembad ingedoken.

Voor Cambodja hadden we al even gemaild met een couchsurfer “Anid”. Afgesproken in Siam Reap. Een vriendin van haar “Palin” uit Phnom Penh was bij haar op vakantie. Daarna gingen zij ook naar Phnom Penh. Omdat wij daar ook heen gingen, zijn we gezellig met zijn allen gaan reizen en zijn ze de rest van de trip bij ons gebleven. Anid was eerst wel wat verlegen, maar kwam later los en Palinn was een groot deel van de tijd nog drukker dan Johannes en Tim bij elkaar. Naast de gezelligheid is het financieel ook aantrekkelijk om met locals op te trekken. Westerlingen wordt altijd teveel in rekening gebracht, dus is het voordelig voor de onderhandelingen over vervoer en souvenirs etc. Door een Cambodjaan te laten doen. Zeker Anid bleek een goede koopjesjager te zijn.

In Pnomh Penh hebben Tim, Johannes en ik de eerste dag het kind in ons naar boven gehaald. We zijn naar de schietbaan geweest. Het legen van Cambodja probeert aan wat extra inkomsten te komen door de toeristen overbodige munitie te laten afvuren.

Op de schietbaan kregen we een echte menu-kaart aangeboden met daarop alle wapens waar we uit konden kiezen. We voelden ons als een kind in de snoepwinkel. Hoe gaaf het ook was, vanwege de prijs moesten we helaas keuzes maken. Omdat het afschieten van een mortiergranaat 350 usd kostte hebben we die toch maar overgeslagen. Uiteindelijk hebben we geschoten met een AK-47, een shotgun en verschillende handwapens. Na afloop hadden we allemaal toch wel een lichte adrenaline-kick. Jacqueline heeft ook  2 keer geschoten met een revolver.

Na de schietbaan zijn we naar de Killing Fields gereden. Een groter contrast is haast niet mogelijk. Het ene moment sta je lachend een magazijn leeg te knallen en het volgende moment sta je op een plek waar een wreed militair regime minimaal 20.000 mensen heeft geexecuteerd en begraven. Het executeren werd op een uitermate wrede manier uitgevoerd. Om kogels te besparen werd de schedel van de veroordeelde ingeslagen met een stuk bamboe, of werd de keel doorgesneden met scherp palmblad. Het behoeft geen uitleg dat het gewenste resultaat vaak niet bij de eerste poging al werd behaald....

Het terrein heeft een vreemde en vooral macabere atmosfeer. We zagen bijvoorbeeld geiten grazen, een vreedzaam tafereel. Ze waren alleen aan het grazen in een geopend massagraf..... Hetzelfde akelige gevoel kregen toen de gids ons vertelde dat de prachtige boom waar we bij stonden werd gebruikt om kinderen te executeren door ze er met hun hoofd tegen aan te slaan.

De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan Tuol Sleng. Dit was de gevangenis waar veel politieke gevangen werden verhoord en net zolang gemarteld werden totdat ze iets bekenden. Het maakte in feite niet uit wat en het waren vaak de meest onbenullige vergrijpen. In Toul Sleng ging men er van uit dat als je gearresteerd werd je vast schuldig was. Als je eenmaal gevangen zat was je doodvonnis getekend. Van de ruim 14.000 gevangen hebben het er maar 7 overleefd. De rest is gexecuteerd op de Killing Fields. Ik denk dat de Killing Fields en Tuol Sleng de twee meest indrukwekkende en huiveringwekkende locaties zijn waar wij ooit geweest zijn.

In de buurt van het hotel was een snooker-zaal gevestigd waar alleen maar locals kwamen. Toen wij daar dus binnenstapten hadden we direct veel bekijks. We hebben daar twee hele leuke avonden gehad met de jonge mensen die zaak beheerden. Zeker het 12-jarige jochie Vat heeft ons hart gestolen met zijn aanstekelijke lach. Johannes had het natuurlijk weer aangelegd met dat kleine ratje en met de rest van het personeel waardoor er werd valsgespeeld bij het leven..

Na een paar dagen Pnomh Penh hadden we het wel eventjes gehad met deze relaxte, maar smerige en hete stad. Dus hebben we de “Lonely-Planet” opengeslagen en zijn we naar Kirirom National Park gegaan. Anid had een chauffeur geregeld en we bleken makkelijk met 7 man in zijn auto te passen. Jacqueline en ik hebben ruim twee uur samen op de bijrijdersstoel gezeten. Erg knus. De heenrit op zich was al een feest, omdat die vier idioten op de achterbank geen moment rustig waren. Na twee Redbull de man werd dat er niet beter op. Kirirom lijkt erg op het zwarte woud. Het is geen jungle, maar echt bos, zoals we dat in Europa ook hebben. Overdag was het heerlijk warm en ’s avonds koelde het heerlijk af. We hebben er twee nachten in een behoorlijk afgeleefd hostel verbleven, maar het was erg gezellig.

Helaas komen aan alle goede dingen een eind, dus moesten we afscheid nemen van Tim en Johannes. Na een stevige avond stappen hebben we ze ’s ochtends vroeg gedag gezegd in het hotel en zijn zij teruggevlogen naar Bangkok. Wij zijn weer lekker ons nest ingedoken. We hadden een vrije dag ingelast om een beetje bij te komen en ons voor te bereiden op onze volgende bestemming; Flores Indonesie.

 

 

Foto’s

4 Reacties

  1. Ingrid:
    9 december 2009
    Hi! Ik lees jullie verhaal 'smorgens vroeg net na het opstaan met een lekkere kop koffie. Is nog donker. Heerlijk jullie enthousiasme springt eruit. Angkor Wat, ja jullie weten het, willen we ook graag nog eens gaan bekijken, geweldig. En het contrast bij het lezen, zien en weten welke gruwelijkheden zich hebben afgespeeld in de Killing Fields laat me vol schieten. Je beschrijft het mooi Paul. Inmiddels zitten jullie lekker in Indonesie (nog steeds?). Heb het lekker!!! Liefs X Ingrid & Dick
  2. welmoed:
    9 december 2009
    Hallo,
    wij hebben hier net de hectiek van de sint gehad en jullie dus duidelijk van Johannes en Tim haha. [wel erg fijne afwisseling]
    Hier is het koud en snel donker....ik geniet van de leuke [en minder leuke] verhalen...de contrasten zijn echt van het ene uiterste naar het andere. Maar niemant neemt dit nog van jullie af!
    Nu lekker in Indonesie. Ik kan niet wachten op jullie volgende verslag!!! lekker van genieten, groetjes uit het koude donkere Beets.
  3. Marian:
    9 december 2009
    hey lieve skatten van me.
    Jacqie nog van harte met je verjaardag!! en voor johannes sorry, lieverd......
  4. Pim Hopman:
    10 december 2009
    Nou, dat was dolle pret met die nederlanders in Cambodja. Zo, te lezen ,gaat het jullie nog steeds goed af. Rustdagen worden niet overgeslagen, maar vermoeiende , dagenlange tempelbezoeken niet geschuwd. Leuk verslag weer.
    Groetjes van Pim uit de Beemster