Het prachtige eiland Flores (Indonesie) deel 2

Hallo allemaal! Allereerst de allerbeste wensen voor 2010. Dat het maar een spetterend jaar mag worden. Voor ons betekent de start van het nieuwe jaar helaas dat onze trip er bijna op zit. Wij hebben de feestdagen midden in het tropisch regenwoud van Borneo gevierd, maar daarover horen jullie later meer.

Vanuit Bajawa hebben wij de bus genomen naar Riung. Tijdens de busrit kwamen wij er achter dat de mensen op Flores veel kleiner zijn dan in Laos. Want in Laos passen er maar 28 mensen in een 20-persoonsbus, terwijl er op Flores 34 (!) inpassen. Het was dus wat krap in de bus. Gelukkig duurde de rit maar 5 uur en kon ik mijn arm uit het raam steken, waardoor we iets meer ruimte hadden. Jacqueline heeft een deel van de rit het hoofd van de buurvrouw op haar schouder gehad die lekker lag te tukken. Ze had het eerst wel netjes gevraagd hoor. Het was trouwens wel een gezellige busrit waar veel werd gepraat en gelachen. Dus totaal niet te vergelijken met de gemiddelde busrit bij in Nederland.

Riung is een vissersdorpje met een paar kleine accomodaties. Het is de plaats om een bootje te charteren voor een tocht langs de 17 eilanden, een beschermd natuurpark. Het gebied staat bekend om de goede snorkellocaties en de mooie stranden. Het is best een rare naam trouwens, want in werkelijkheid zijn er meer dan 22 eilanden. Via Leonardo, de manager van ons hotel, hadden wij een dagtocht geregeld. Gelukkig was het huren van snorkelspullen bij de prijs inbegrepen, want als wij zelf materiaal hadden moeten huren waren we nu nog aan het zoeken geweest. Om de een of andere vreemde reden hebben de hotels op Flores, zelfs dus in gebieden die bekend staan om de goede snorkellocaties, onvoldoende materiaal om twee toeristen te voorzien. En toen we eindelijk materiaal hadden bleek het van waardeloze kwaliteit te zijn. Beetje jammer, maar niks aan te doen. Het was wel weer een heerlijke dag. Leonardo ging zelf ook mee en hij en de schipper hadden hun zoontjes meegenomen. Het zoontje van de schipper was al een echte waterrat met goede zeebenen. Het zoontje van Leonardo was nog nooit op een boot geweest en dat was te merken. Bij de eerste stop begon het mannetje namelijk al snel te kotsen. De eerste 'attractie' was flying fox-island. Deze grote vleermuizen hebben wij al bij zonsondergang gezien, maar nu werden ze speciaal voor ons wakker gemaakt. Heel gaaf, maar wel een beetje raar. Gelukkig was het laagseizoen voor de beestjes en werden ze maar een paar keer per week gewekt door toeristen. In het hoogseizoen komen ze volgens ons amper aan slapen toe.

Toen we eenmaal op het eiland aankwamen was het met de zeeziekte snel over en hebben de jongens ons vermaakt in het water terwijl hun vaders voor ons de lunch gingen voorbereiden. Ik ben helemaal geen visliefhebber, maar ik heb mij helemaal volgegeten aan de verse gegrilde vis die Leonardo ons voorschotelde. Heerlijk! Toen we terug kwamen in de haven viel het zoontje van Leonardo nog in het water. Gelukkig was de schipper er snel bij om hem er weer uit te vissen. Er was dus niks aan de hand al was het mannetje zo geschrokken dat hij daarna niks meer gezegd heeft.

Voor onze tocht van Riung naar Moni konden we gelukkig een prive-auto charteren. De bestuurder moest toch al naar Moni en om een zakcentje te verdienen probeert hij zoveel mogelijk mensen mee te nemen. Jacqueline en ik hadden gelukkig de achterbank voor ons tweeen, maar op de bank voor ons zaten vier lokale meiden. Waarvan er eentje ook doorlopend liep te kotsen. Aziaten hebben snel last van reisziekte hebben we gemerkt. Eenmaal onderweg waren we blij dat we niet met de bus waren gegaan, want het wegdek was dramatisch slecht. Allemaal kuilen in het asfalt, of gewoon helemaal geen asfalt. Dat zou leuk geweest zijn met 34 man in een slecht geveerde 20-persoonsbus.

In Moni hebben we een bezoek gebracht aan de vulkanische meren. Waarschijnlijk de grootste attractie van Flores. Het zijn drie meren die dicht bij elkaar liggen en alledrie een andere kleur hebben. Extra vreemd is dat de kleuren ook nog eens veranderen. Niemand weet precies hoe dat in zijn werk gaat. Toen wij er waren was een van de meren bruin, eentje helblauw en eentje donkerblauw. erg gaaf om te zien. Alleen moesten wij er wel vroeg ons nest voor uit. Om kwart voor vier ging de wekker al, want om vier uur werden we opgehaald door twee scootertjes die ons naar boven brachten. De meren schijnen het mooist te zijn bij zonsopgang. Nog niet helemaal wakker zijn wij opgestapt en al tijdens de rit kwamen we erachter dat we veel te weinig kleren aan hadden. Het was donker en we zaten in de bergen. Stom, dan red je het niet in je t-shirt en je korte broek. Boven op de berg hebben we 1,5 uur kou lopen lijden en gewacht tot de zon opkwam. Er was een slimme Indonesier die boven op de berg koffie en thee verkocht. Zo konden we gelukkig nog een beetje warm worden. Helaas was het zo bewolkt dat we de zonsopkomst niet eens hebben gezien. Wederom jammer, maar helaas. Gelukkig waren de meren zo ook schitterend en brak de zon later alsnog een beetje door het wolkendek.

Na een kort bezoek aan de markt zijn we op de bus gestapt en hebben we de smerigste slaapplaats van onze trip verlaten. Na wederom een gezellig busrit van vier uur, deze bus zat gelukkig nog lang niet vol, kwamen we aan in Maumere. Daar hebben we de hele middag besteed aan het boeken van onze tickets naar Borneo. Toen we eindelijk hadden besloten welk ticket we wilden boeken, was het ticketkantoor 2 minuten gesloten. Moesten we dus een andere keer terugkomen. 's Avonds hebben wij Patrick gebeld. Dit was een van de lokale jongens die wij hadden leren kennen op het feestje in Ruteng. Hij heeft voor ons een auto geregeld naar de accomodatie die wij in gedachten hadden. Patrick wist ook een ander resort en adviseerde ons om daar eerst even te kijken, want deze was veel goedkoper en gezelliger. en hij had gelijk. We hebben vijf nachten in een prachtige bamboehut geslapen op nog geen 20 meter van de zee. Het resort was heel klein, heel erg basic en op backpackers gericht. De mensen waren heel erg vriendelijk en het was er schoon. Het eten was er erg lekker, maar het duurde gigantisch lang voordat je je eten had. Als het tegenzat kon je gewoon 2 uur op je avondeten wachten.

De reden dat wij zo lang in Maumere bleven was omdat wij een duikcursus wilden doen. Helaas kwamen wij er te laat achter dat de duikschool gesloten was vanwege de kerstdagen en we hadden net al het ticket geboekt van Jakarta naar Borneo. We hebben wel een hele leuke tijd gehad in Maumere. Hier begonnen wij voor het eerst te merken dat het regenseizoen begonnen was. Elke keer aan het einde van de middag begon het te hozen en te onweren. De onweersbuien boven zee gaven een prachtig uitzicht. Het duurde meestal twee tot drie uur en dan was het weer over. Gelukkig was onze hut niet lek. Alleen hadden we een buiten toilet, zonder dak. Dus als we moesten werd je nat. Het voordeel was wel dat we eindelijk een keer echt konden douchen, want we hadden alleen een mandi (een grote emmer water waar je water uit schept). De electriciteit van het resort was niet berekend op zoveel water, dus vaak hadden we 's avonds meerdere keren kortsluiting. Wij maakten ons af en toe zorgen over de vele palmbomen in het resort. Ze hingen nog vol met kokosnoten. We hoorden ze regelmatig vallen en dat gaf een harde doffe klap. Als je die op je hoofd krijgt ben je er geweest dachten we. Maar volgens een van de medewerkers hoefden wij niet bang te zijn. Kokosnoten hebben een derde oog en daarmee zien ze wanneer er mensen onder hen staan en dan vallen ze dus niet. Een hele geruststelling vonden we.

Tijdens een bemo-ritje werden we aangesproken door Aryanti. Een studente die graag met ons wilde optrekken. Daarom hadden we haar ons telefoonnummer gegeven en de volgende dag werden we direct ge-smst. We zijn met haar naar de lokale markt geweest en we zijn nog bij haar familie op de koffie geweest. Het was heel grappig om te zien dat hoewel we haar helemaal niet kende ze direct arm in arm ging lopen met Jacqueline. Op een gegeven moment pikte ze zelfs een vuiltje uit Jacques oor. Dat doe ik niet eens! Maar dat zal hier wel normaal zijn. Jacqueline heeft ook nog laten zien aan de lokale bevolking dat tuinieren in haar bloed zit. Ze heeft namelijk pinda's geplant. Dit tot grote hilariteit van de dames die op het land aan het werk waren.

De volgende dag gingen we met Patrick en een aantal mensen naar Babi-Island (varkens-eiland). We stopten een paar keer om te snorkelen. Jacqueline voelde zich de hele dag al een beetje raar. Eerst dachten we dat het door de malaria-pillen kwam. Ze is ook de eerste keer mee gaan snorkelen. Dit was op een hele unieke locatie. Door de vulkaanuitbarsting in 2001 is er een breuklijn onstaan in het grondoppervlak. Het is daar ongeveer 4 meter diep, maar in die breuk is het misschien wel 30 meter. Heel gaaf om te zien en Jacques heeft zelfs nog maurenes gezien. 's Middags hebben we gelunched op het strand van babi-island. Patrick had kokosnoten geplukt. Tijdens onze tweede snorkeltrip kreeg een van de medepassagiers last van kramp. Patrick is te water gesprongen en heeft hem naar de boot gesleept, alleen toen was Patrick zo uitgeput dat hij met een touw uit het water gevist moest worden. Allemaal spektakel waar ik helemaal niets van gemerkt heb. Want ik was vissen aan het kijken. Op de terugweg hebben we nog een waterhoos gezien. Het was even spannend, want we gingen er recht op af, maar gelukkig was hij verdwenen voordat we te dicht in de buurt kwamen.

's Avonds begon ik me opeens ook niet lekker te voelen en heb ik voor de eerste (en hopenlijk) enige keer overgegeven. waarschijnlijk hebben Jacqueline en ik dus iets van een voedselvergiftiging opgelopen. Gelukkig was het niet zo'n hele zware, want de volgende dag ging het 's middags al weer beter. We hebben die dag gewoon rustig aan gedaan.

De volgende dag zijn we naar Jakarta gevlogen. Omdat we daar maar een nachtje bleven hebben we een hotel dicht bij het vliegveld gekozen. Toen wij daar aankwamen bleek het een heel resort met spa te zijn. Wat was dat lekker zeg, na een maand lang alleen maar koude douches of zelfs alleen maar mandi's. Al hebben we daar geen moeite mee, een warme douche is af en toe toch wel lekker. Het gevoel toen we ons lieten zakken in het hete water was ongelooflijk genieten! We hebben de hele middag in de sauna en het warme bad gezeten. Heerlijk. 's Ochtends hebben we nog keer het rondje gemaakt voordat we vertrokken naar de laatste bestemming van onze trip; Borneo.

We hebben nu nog 2,5 week te gaan, dus gaan we er nog even lekker van genieten! Tot snel!

P.s; Het was weer leuk voor ons om alle reacties te lezen.